گاهی نمی شود...

 

 

زمان را راهی است....

              .... در امتداد شکستن  ،

که عمق نرفتن را با رویای رسیدن...

                                            .... به فراموشی  می سپارد

                                                                                   ... مرداب

کاش

کاش

از هم ،

تنها آرامش می گرفتیم

جای اینکه

آرامش را

از هم می گرفتیم...

                                   ......مرداب

هـــــدفــــــــــــــ ، مــــــقصــــــد نـــیــــستــــــــ

باران می بارد

...آرام

            ......اما بی قرار

گویی سفری در پیش دارد ...

 

                          ... رو به رودهایی که نغمه ی دریا را هر روز زمزمه می کنند

مقصدش دریاست

                       ... اما هدفش نـــــه!

 

هدفش لبخند توست و دعای مادربزرگ پیر من رو به خدایی بزرگ

 

                                                                    ....مرداب

اصــالــت جــــان

 

 

هر روز در امتداد رویای نا تمام ذهنی مسموم ...

 

                    .....سکوتی سرکش فریاد می کند ویرانی ام را ،

 

و هر بار مرا در هم می کوبد... تا شاید کمی به خویش باز گردم

 

                                             ... و اصالت گم شده ام را در میان 

                         سایه روشن بی رحمانه ی زندگی

                                                        دوباره جستجو کنم.

 

 تا بدین سان انسانیت مسیر غبار گرفته اش را به مقصد جان برساند....!!!!

 

   و  ....آنگاه ... 

                 لبخند خداوند

                          تمامی زندگی ام را در بر می گیرد.....

 

                                                                                                   ......مرداب

عصر بیراهه های به نابودی

 

 

 

دلار چشمان تو بالا تر از چهار هزار و سیصد

دیگر چه می بینی؟ چه فرق دارد خوب باشد یا که بد

محبتت گرفته بوی سکه و دلار و نر خ و ارز

دیگر چه مانده از انسانیت؟ شکسته حد و مرز

خوبان همه سکوت می خرند و بازار صداقت کساد

گرگ بازاریست در این حجمه ی فساد ، اقتصاد

باران شره نمی کند آبگیر های دروغستان پر است

دیوار سد نمی شود، دیوانه باشی دیوار هم در است

چنگیز و اسکندر و اعراب، کشتند و بردند وخاکستری ماند

 اسکندرانه چنگیز می شویم،مرحبا ،باید صیغه ی برادری خواند

تنها این وسط می سوزد این خاک پاک، سرزمین فرهنگ

آدم خواریم و انسان نه، چه آوردیم بر زمین جز ننگ

خوبان عالم بخوابید! نبینید! سرزمینم رو به سقوط رفته

ما در سجده بودیم و زمام دار امور تازه به قنوت رفته

ایران من شاید بار دیگر توانستم بسازمت با خشت جان خویش

چو کوروش ، گرچه خسته، ستون هایی با استخوان های خویش....!

 

                                                                                             ....مرداب

تـــــوبـــــه

خواب ديدم در هواي سرد تابستان

                                            برف مي باريد!

خواب ديدم همه از شاخه ي محبت... بي مهري مي چيدند!

از آب زلال بركه ي اين شهر

                                ماهيان آلوده به بيماري مي گرفتند

خواب ديدم انسانيت بارش را بست و رفت،

                                            و انسان تنها ، يك انسان بود

                                                        بدون روح، فكر و احساس

خواب ديدم خوبي بد شد،

                    خواب ديدم خدا در آيينه اي رو به خويش فرياد مي كرد:

        " تــــــــوبــــــه"

                               از آفرينش انسان!

                                                                                       ....مرداب

گاهی شاید اما هیچ اگر

گاهی در اوج بودن ها نابود می شویم

                       و در اوج صعود به آسمان سقوط می کنیم!

گاهی لبخند گریه می کند....... و بغض می خندد!

گاهی رفتن می آید و آمدن می رود و دیگر...

                                        ...هیچ چیز در جای خود نخواهد بود...

آنگاه که تو را دیدم، فهمیدم،

                                     آسمان آبی است...

              "دختر شاه پریون"  قصه ی شبهای مهتابی است!

آنگاه که تو را دیدم از خویش بریدم، برای وصل به تو!

غافل از اینکه، بهر رسیدن به تو خویش لازم بود....

                                              ......خویشی که بی پیوست باشد.

و نیز فهمیدم که گاهی نباید هر چیزی را دانست،

                                           هر چیزی را گفت و حتی شنفت!

و به اینگونه شاید زندگی به روال خویش باز گردد،

              تا دیگر آسمان زمینی نشود...

                               و زمین پست تر از این که هست!

                                                          .....مرداب

خــــــــواب

برای بهاری شدن، تورا خواب می دیدم

تورا در خیالم همیشه، برتر از مهتاب می دیدم

هوای آسمان پاک تو، آرام نشست بر دل

تورا مثال آهوان، در کنار مرداب می دیدم

آه بلند شعر من، وصف نفس های تو بود

می گشتمت در خویشتن، تورا همان گرداب می دیدم

راز نهان چشم تو، پیداست در چشمان من

تو را مثال ماه نو ، همیشه در آب می دیدم

حالا بهاری شده ام، میان پاییز وجود

این لحظه را من سال ها، یک لحظه ی ناب می دیدم

                                                        ....مرداب

.....هـــــنــــوز خـــــدا هـــــســــت.....

با اینکه این روزها زمین جای قشنگی نیست،

                                                    ....هنوز خدا را می بینم!

در چشمان کودکان فقیر،

            در آواز پرندگان اسیر و در خاک خسته ی کویر!

هنوز خدا را حس می کنم،

در دریچه های آبی عشق، در رویا های تلخ رفتن

                   و در سکوت هایی که سراسر فریاد می کنند شب را..!

آری خدا را دیدم،

         ....در پیکر کودکی که خندید به دستانی که محبت را از او دزدید،

   و او را تنها، رها کرد در این شهر بزرگ پر از گرگ..،

                     ....گرگهایی زخمی و پست، در قالب انسان!

                                                   و چه سخت است انسان بودن!

هنوز خدا را می بینم!

         در پرواز پروانه های عاشق،

                        و در روییدن گل های سرخ باغچه ی خانه..!

پس هنوز زندگی هست.....من زنده ام... آری .....هنوز خدا هست...!

باید زندگی کنیم،

بسان انسان هایی که انسانند و از عشق می خوانند

و خوب می دانند،

                   ...که پاییز بهانه ای است برای دوباره متولد شدن!

دستانت را در دستانم بگذار

   و بیا با هم کلبه ای بسازیم از عشق،از محبت ، از خوبی...

                   ...و هر شب گوش فرا دهیم

به قصه های شب مهتاب و آرام آرام زندگی کنیم....

                  .....بی آنکه برای هم بد بخواهیم و آزار دهیم دیگری را...

                                                    .....مرداب

...امنيت...

از مرز های شمالی چشمان تو....

                ....تا پیکره ی جنوبی احساست ،

تنها قلمرویی است که عاشقانه در آن احساس امنیت می کنم...!

                                                       ....مرداب

پرهــيز

زوزه هاي شبانه ي تو بره وجودم را بيدار كرد

                  هر چه وسعت نگاه داشتم پيش رو ديوار كرد

تا خوبي هست همچنان بره وار مي چرم ....اما

                 صد پرهيز مي كنم از گرگي كه بيعت با مار كرد

               سال خوبي براي همه ي دوستان آرزو مي كنم

                                                                   .......مرداب

دل مـــــــــــــردابـــــــــــــي

 به من خوب نگاه كن كه اين سراب نيست

                                  پيكر عشق است كه حباب آب نيست

نديدي عشقم و سوزاندي مرا هر دم

                                كه هيچ سوالي جز تو بي جواب نيست

از من گذشتي در عالم هوش و مستي

                                هر باده نابي در عشق كه شراب نيست

تو از پرنده ي خويش گفتي و نيافتي

                              هيچ پرنده اي در عشق چون عقاب نيست

جواني ام را گرفتي و جوان تر شدي

                               نوشتند كه دوراني همچون شباب نيست

با موي سپيدم به دل سياهت مي خندم

                                    ماه اگر در شب نتابد كه مهتاب نيست

باز هم سكوت مي كنم تا بشكني دل را

                   دل اگر فرياد همي كند كه مرداب نيست

                                                                       .......مرداب

سپاس...........

در شبی آروم و پر ستاره، دارم قصه میگم برات دوباره

قصه های شیرین فرشته ،که تو آسمون ها نوشته

دیدم در شبی تنهای تنها ،  نشسته فرشته میون غم ها

پرسیدم برای چه غمگینی ? ، گفت: دارم بار غم سنگینی

گفتم : برایم بگو از غمت ،گفت: تاب نداری، می سوزاندت

گفتم: کار من سوختن است، رنج نو هر دم آموختن است

گفت: می دانی؟ فرشته ی سپاسم، هر سپاسی را از زمین می شناسم

مدتی است که انسان یافت نمی شود، پیام سپاسی دریافت نمی شود

همه به فکر درگیری خویش شدن ، برای درد هم مرهم که نه، ریش شدن

درگیری ای که بیهوده پدید آمده ، این چه دردی است که شدید آمده؟؟

بی تفاوتی انسان نسبت به معبود ، کسی که یکی بود و هیچکس نبود

سالهاست از بی کاری ام نا لانم، از این که انسانی نیست گریانم

انسانیت ها از روی ظاهر شده ، هرکه خوب پوشید و داشت از مفاخر شده

این روزها عصر غریبی خداست ، در زمین هر کسی جز خدا ناخداست

این روزها فراموشی بیداد می کند، ترانه ی ناسپاسی را فریاد می کند

کاش انسان روزی بیاموزد ، رسم و آیین سپاس و بیافروزد

چون ستاره ای در آسمان شب ،

                                      که هردم زمزمه ای دارد به لب....

شاید روزی به سان آن پرنده ای شدیم

                   که پس از نوشیدن جرعه ای آب

                                         رو به آسمان می کند،

                                              که شاید این نشانه ای از تشکر باشد.........

                                                                                    ....مرداب

کاش سنگ بودم!!!

کاش سنگی بودم

         که در گذرگهی متروک جان می فشرد به خاک،

کاش سنگ بودم و نمی دیدم

       جنایت های گرگهای این شهر پهناور

           که هر دم چنگال بخون آغشته ی خویش را

                            حنا می زنند بهر شکاری دیگر،

کاش سنگ بودم و نمی دیدم

         مردهایی که بی رحمانه نامرد می شوند

در امتداد مرزهای محبتها،

کاش سنگ بودم و کور

    تا که نبینم دختران فریب خورده ای

         که عهد می بندند با گنجشکهای کرکس صفت،

آه……

کاش سنگ بودم….

   هرچند امروز سنگها نبودن را ترجیح می دهند…

                                                        ...مرداب

گــــــر دردي مـــــــــرد باش!!!!

در اوج بي رحمانه ي سرماي وحشي، چمنزاري باش در آنسوي عشق ناپيدا،

همانجايي كه طلوع مي كند خورشيد مهرباني،

چمنزاري سبز......دشتي خرم،

تا آهوان خرامان خرامان برمند در زير ذهن پاك آسمان آبي تو....

در خشكسالي محبت، در ميان شكافهاي بي آبي كوير،

دريايي باش به وسعت بي كران افق،

آنجايي كه كوچ پرستوها نمايان است در فراسوي راهي رو به انتهاي خيال،

تا ماهيان فرياد كنند سكوت ديرينه ي عشق را...

 مهم دشت بودن نيست،

مي توان برگي شد و سايه بخشيد به موري ضعيف در زير ظلم آفتاب...

 مهم دريا شدن نيست،

مي توان قطره اي بود از باران تا شايد زنده كرد اميد برگي رو به زوال را ؟؟؟

 واين مي تواند زندگي باشد........

                                     چيزي كه هيچكدام از ما نداريم.........

                                                                                  .....مرداب

عشق آبي

يادم باشد كه اگر من مردابم،

نه اينكه همه مردابند،يا كه رودي نيست به سوي دريا جاري....

شايد در همين نزديكي، كمي دورتر از گلهاي عاشق، بركه اي باشد.....

بركه اي سرسبز كه هوايش پر شده از عطر آبي عشق.

آنجايي كه افسانه ها به حقيقت مي پيوندند و اسبي سفيد،

همچون ماه تابان با ستاره هايش  ظاهر مي شودكه اين يعني عشق.

                           عشقي عميق.........

عشق آن چيز نيست كه وجود داشته باشد...

                                         شايد چيزي باشد كه نيست گاهي!!

                                                                          ...مرداب

بــــــــاور می کنـــی یا نــــــه ؟

مرا باور کن.....باور کن ........باور

مرا اینگونه باور کن.....مرا باور کن اینگونه

کمی غمگین،غمی سنگین،دلی بی کین، گهی بی دین

تنی خسته،رهی بسته،همان بغضی که در گلو شکسته

مرا باور کن هر گونه که می خواهی

مرا نه....! هر که را می خواهی باور کن

چه آسمان و چه باران و چه پیران و چه ایران،گرچه ویران!

ولی باور کن.........باور کن که این باور تو می سازد هرآنچه که تو می خواهی

مرداب را نه، شب را باور کن.... درد را نه، مرگ را باور کن

تو در تنگنای شکستنها می پوسی، اگر باور نداشته باشی شکستن را

چرا بیهوده می جنگی،ببین کجای راهی؟!!!

خوب ببین...آیا پلی هنوز هست برای برگشت

یا که میان این همه دیوار باید به دنبال در گشت

دری که باز تو را به خود می رساند

خودی که روزی از خدا بودی..............آری....خدا...!!

...پس باور کن خود را تا دریابی خدا را...

هرکه باور کرد توانست،حتی آنکس که ندانست

این باور رازی است،

 در فراسوی پیچ و تاب پیچکی پیر،

 که روزی یا شبی رسید به خدا.............

                                               .....مرداب

 

آنکه فراموش می شود گــــــــــــــاهـــــــــــی

  

  سياه مي پوشم و دل سياهم همچون، شبي به دنبال روز است

سپيد مي خندم و آسوده مي بالم،

 بر دل خويش كه با  نام تو در سوز است

و آنچه بايد دريافت نگاهي است عميق، به آن سوي روز

نگاهي از جانب خويش،

      با جامي از شراب آتش افروز

من تو را مي خوانم، تو را كه فراموش مي شوي گاهي

با تو تنها نيستم،

                 مرا در آغوش بگير........ تو مرهم آهي...

محمد(ص)، علي(ع) و حسين(ع) همه آمدند تا من تو را بشناسم

و من چه غافلم از تو هردم !

             از تويي كه ز من غافل نيستي!

                                از تويي كه با مني ، در مني...!

و من چه دير فهميدم تو را .....

              تويي كه در آسمانها به دنبالت بودم

                             غافل از آنكه نزديك تر از من بودي به من...........

                           

مرداب را غم نبودن نيست، نبودن كه غمي نيست

                    غم آن است كه نباشي در من، كه بي تو مني نيست

                                                   ...........مرداب

نـــــــامـــــــــــــه

سلام٬

اميدوارم كه حالت خوب باشد٬ دل از آن غم بي حيا محجوب باشد

اميدوارم روزگارت هميشه روز باشد ٬ هر روز عمرت برتر از ديروز باشد              

          نگاه كن..... 

نگاه كن كه آسمان پر شده از برف٬در هر برف نگفته هايست از حرف

حرفهايي كه شايد من و تو ما مي شديم ٬ از اين غم و تنهايي جدا مي شديم

كاش از غرور بيجا  رها مي شديم٬ با اين فقر به خدا پادشاه مي شديم

من و تو  فرع  شديم و از اصل افتاديم٬ خود پرستيديم و از نسل افتاديم

خويش را از ديگري برتر مي ديديم ٬ از طمع٬ سيب نه٬ درخت مي چيديم

غرق در خويش شديم و از خدا جدا٬ مكن يك دم ما را ز خويش جدا خدا

اين نامه صداي خيس مردابه٬  آه بغضي است كه آماده پرتابه

اين نامه نامه دلتنگيست٬ دلتنگي آدم با تمام زندگيست

انگار عشق را فراموش كرده ايم٬باده زهرآگين تكرار را نوش كرده ايم

شعله عشق هر روز را خاموش كرده ايم

هر بدي را  نديده در آغوش كرده ايم......

روزي بيدار خواهيم شد از اين خواب زمستاني

خواهيم ديد كه از دست داده ايم .......چه گلستاني....

كافيه هر روز  فكر كنيم كه آخرين روز عمرمونه.......اونوقت همه چيز زيباست

كوچه٬ درخت٬ باران٬ ابر٬ خورشيد٬ آدمها و ......

اين من و تو هستيم كه پاييز و بهار مي كنيم............من و تو...!

                                                                     ................مرداب

 

چشمانت را باز کن و خوب نگاه کن....

به من خوب نگاه کن که این سراب نیست    پیکر عشق است که حباب آب نیست

ندیدی عشقم را سوزاندی مرا هر دم ...    که هیچ سوالی جز تو بی جواب نیست

از من گذشتی در عالم هوش و مستی    هر باده نابی درعشق که شراب نیست

تو از پرنده خویش گفتی و نیافتی.....؟     هیچ پرنده ای در عشق که عقاب نیست

جوانی ام را گرفتی و جوان تر شدی          نوشتند که دورانی چون شباب نیست

با موی سپیدم به دل سیاهت میخندم     ماه اگر در شب نتابد که مهتاب نیست

باز هم سکوت می کنم تا بشکنی دل را

                                          دل اگر فریاد همی کند که مرداب نیست........

                                                                              ............مرداب

بـــــــــاور تـــــــو......

 

برای یک بار که شده با من بمان       بیا باشیم از تبار عاشق دلان

برای یک بار که شده به من نگاه کن  خورشید کهنه ی دلم را سیاه کن

من به تاریکی شب عادت دارم      بگذار ساده بگویم، دوستت دارم

بیا در کنار هم به ستاره برسیم    به آن نگاه با شکوه عاشقانه برسیم

بیا پرواز کنیم به آسمان های دور     به دشتهای خاطره، به دریای نور

بیا به گل های شقایق بخندیم          دل به آرزوهای حقایق ببندیم

همسفر پروانه باشیم به دور شمع    بیا روشن کنیم دل بی فروغ جمع

بیا در کوله بارمان به جای دینار     کمی از محبت بریزیم و عشق بسیار

بیا سفر کنیم به شبهای پاییزی     من که می دانم تو از عشق لبریزی!

بیا قطره های باران را صدا کنیم     بیا فکری به حال کم بودن ها کنیم

بیا در را به روی عشق باز کنیم      دستمان را سوی معبود دراز کنیم

بیا برای هم کمی هم ناز کنیم        باور کن می توانیم که پرواز کنیم

باور تو اندیشه ی تورا می سازد      خدا هم به عشق پاک تو می نازد

                                               ............مرداب

 

با من بیا...

امشب شب عشق است و ستاره بیدار

دارم به سر هوای یار را دوباره بسیار

پرواز می کنم با کبوتر عشق بر فراز آسمان

می روم به میهمانی ستاره در میان کهکشان

نوری از آن دورها مرا با ترانه می خواند

قسم به آن شمع سوزان که پروانه می داند

رازی نهان است در فرا سوی این جهان

با تو می مانم پروانه، در این دشت بی کران

در آن لحظه که کبوتر تورا هدایت میکند

هر که می خواهی باش، نوری صدایت میکند

با نغمه های آبی و رویایی و عشقی ناب

تا که پروازکنی با عشق به سوی مهتاب

نگو که این راه، راهی بس دوراست

بنگر، آخر این راه پر از نور است

نوری که تورا به عشق پاک می رساند

به آسمان زیبا در این خاک می رساند

تو عاشق باش و همیشه به رنگ آبی

خودت را باور کن که تو آخر نابی

فقط برخیز ، نگو اکنون باید خفت

بیدار شو، هرکه گفت چرا؟ بگو مرداب گفت

دستت را بگذار در دست من، باهم رویم بالا

به سوی عشق و خوبی، جدا از این دنیا

آن هم نه فردا.........

                         همین حالا..............

...... مرداب

 

خـــــــــنـــــــــــده و غـــــــــــــــــــــــــم

 

 

می توان با خنده هر ناله را آواز کرد     می شود پایان شب سیاه را آغاز کرد

می توان با خنده غم ز دل آکنده کرد   می شود در به سوی باغ بهاری باز کرد

می توان کوله بار بست و راهی شد   می شود حرفهای نا گفته را راز کرد

گرغریب احوالی درخویش با خویشتن  می شود غربت را با خنده ای ساز کرد

حتی اگر برون نرود از دل با خنده ای    می شود برای آن  غم  نیز  ناز کرد

خنده با غم هم سر و کیش نباشد اما  می شود آن دو را با هم همراز کرد

گرچه از خنده می بالی وازغم می نالی  می شود عشق را به هردو ابراز کرد

خنده و غم را همسان هم دوست بدار     می شود با هر دو آنها سوز وگداز کرد

بزرگی فرمود: خنده و غم هردو همزادند   

                                         بلکه با غم بیشتر می شود رازو نیاز کرد

                                   ...........مرداب

                ... و چه آسان مرگ فرا می رسد.....

              گویی که سال ها با من آشناست .....

شـــــــــــــــــــــــــــــایـــــــــــــــــــــــــــــد......

 

 

میروم شاید نگویی سرد بود٬ میروم شاید بفهمی درد بود

میروم شاید که آروم بگیرم ٬میروم با حکم تو محکوم بمیرم

از این رفتن چه میدانی؟ کاش می پرسیدی که....می مانی؟؟؟

انگار دوست داشتی که برم٬ ندانستی که بی بال و پرم

آه چه دنیای غریبیست....آه چه عشق های عجیبیست

کاش که خوبی دوباره٬  باز گرددکنار اون ستاره

همه با هم در کنار هم٬ صبور باشیم در برابر غم

برویم به مهمانی مهتاب٬ کنار نیلوفر مرداب

تا سحر ترانه گو باشیم٬ تا که مثل غنچه ای وا شیم

تا که عشق را یاد بگیریم٬خبری از دست باد بگیریم

خبر وصال شمعی خاموش٬ حال پروانه و گرمی آغوش

کجاست قصه های ماه٬ پسر فقیر و دختر شاه

کجاست باران و بهار٬ شبنم های روی گل سوار

کجاست احساسی آبی٬ کجاست شب مهتابی

شاید که ما بد شدیم٬ از خودمان رد شدیم

تا کی بگویم شاید٬تا کی بگویم باید

نه....خودمان کم شدیم٬ کشتیم و ماتم شدیم

........بهتره باشم خاموش٬ زبان بندم و شوم گوش

خداحافظ به امید ستاره٬ به امید شب عشق دوباره

                                                                   ...................مرداب

 

انـــتـــــظـــــار

 

هر شب در کنار ماه به انتظار توام       با هرخنده ی ماه گویی درکنار توام

هر شب دیوانه وار زیر باران ستاره      می نگرم با چشم تر به آسمان دوباره

چـــتر یـــادگاریــت را با خودم دارم         گرچه نیستی دل، بر تو می سپارم

آن دو کبوتر نیز طبق عادت دیرینه          می پرند در آسمان شب که غمگینه

وقتی نیستی پاییزم بهار نمی شود       دل زارم عاشق این دیار نمی شود

ریزش برگ های پاییزی را شماردم          در سرم فکر خوب آمدنت را گماردم

نمی دانم در آخر می آیی یا نه؟....          در د این دل را می کاهی یا نه؟....

ولی در انتظارت هر شب می مانم        گرچه نمی آیی، اینرا خوب می دانم

    امروز که این حکایت را می خوانی خیلی از تو دورم،

 سرنوشت٬ مجال وصالت را بر من نداد و....

 و با خود هر شب می پندارم که آیا بعد مرگم آمدی یا نه؟

.....و من همچنان در انتظارت می مانم......

                                                             .....مرداب

 

مهتاب سرزمین عشق

مه سیمین این دیار بود و تا ابد هست     

                              همه هستی بهر او بی باده شدند مست

هاله اش پر نور میان کهکشان عشق         

                                شاید این مه شده با خورشید هم دست

یاد آن مه نرود هرگز ز دل جانان جان      

                                 بلکه با نام گوهربارش شویم سرمست

نوازش میکند هرشب حضورش آسمان را     

                                   گر نبینیم شبی آن روی ماهش دردست.....

                                                           ......مرداب

حرف آخر .....

                                                   

............................و من رفتم که تو ره آموزی ازین رفتن

                                              مقصودی ندارم از این گفتن...

                             می دانم باور نخواهی کرد جدایی برگ زرد درخت پاییزی را...

         گریه بی فایده است.....من میگویم که حالم خوب است ولی تو باور مکن...

به آسمان شب پر ستاره بنگر و هر غمی را فراموش کن....

     ستاره ماه را دوست دارد.....تاوان آن هرچه باشد٬ باشد..

                     آری ٬باید بروم....اکنون دیر است...نگاهم مکن....

نمیتوان تورا اینگونه تنها بگذارم ....ولی چه کنم...............................

                 نور مرا میخواند٬ باید بروم........تا سکوت سیاه سرد دوستت دارم

                                                       .......مرداب

 

دو بیتی ها ی ............

 

تو خفتن آموختی ز من و بیدار شدی        آنقدر مست بودی که هوشیار شدی

ای شاگرد خرد من گرچه خود استادی       آنقدر تندی  نمودی که گـرفتار شدی

                                     ***************

چو دامان  تو  چین شد دل پر ریشم  

      زشوق وصل تو بیخود شده از خویشم

               گر گوشه چشمی بنمایی بر من مسکین 

                                      زار و پریشان زنگاهت چشم درویشم  

                                   ****************

گریه های مرا دریاب٬ کز تو نهان نیست  

  باور کن مـــردابی هــمچو من تو در جهان نیست

تاکی قدرناشناسی و دروغ و بی مهری  

  کمی هم صبرکن٬ بخدا عیب تونیز پنهان نیست

                                        .........................مرداب

آتش عشق تو

دل ز آتـش عشـق تـو افــروخــته بــود     وز بــی مهری جـام می تو سوخته بود

رسم عاشق کشی تو در میان پیکرت    خــرقه ای بودکه زمانه بهرتو دوخته بود

ره آشـوب تـو ره بسـت بــر مـــلال دل    توشه ای شدبه برم٬کز ازل اندوخته بود

گر نفسی آیــد برون بهر عشق است      که این نفـس٬ عشق ز تــو آموخته بود

دل آزرده ی مـرا مــفروش بــه جهانی   پشیمان بودآنکس که یوسف بفروخته بود

تــو نـگاهی به نگاه شرر بار من انداز     کاندرین راه بهر وصالت چشم دوخته بود

گر نگریستی یک دم به حال و روز مرداب

                                          چون کس نبود٬ گویی از ازل سوخته بود  

                                                                                                ....مرداب   

ســـــــــــــــال نـــــــــــــو بــــــــــــــــر هـــــــمه مــــــــــــــــــــــبارک

 

بار دیگر بهار آمد و نوروز و عید

        دوباره شور بپا شد درآن روز سعید

               چه کسی حالش را به غم آلوده کند در شب

                           که چشم بر هم گذاری روز می آید و خورشید

                                                                             ....مرداب